Informacje o parafii

DUSZPASTERZE

z Parafii Rzymskokatolickiej św. Karola Boromeusza w Lubaczowie
ks. Roman Karpowicz

ks. Roman Karpowicz

Proboszcz Parafii

ks. Mariusz Skubis

ks. Paweł Zubrzycki

Wikariusz

ks. Maciej Banach

ks. Marcin Migas

Wikariusz

KANCELARIA PARAFIALNA


Kancelaria parafialna czynna jest w dni powszednie po Mszy Świętej.

W poszczególnych dniach dyżury pełnią

  • Connector.

    Poniedziałek

    ks. Roman Karpowicz

  • Connector.

    Wtorek

    ks. Paweł Zubrzycki

  • Connector.

    Środa

    ks. Paweł Zubrzycki

  • Connector.

    Czwartek

    ks. Marcin Migas

  • Connector.

    Piątek

    ks.Marcin Migas

  • Connector.

    Sobota

    ks. Roman Karpowicz

Parafia św. Mikołaja powstała w 1979 roku, została wydzielona z parafii św. Stanisława. Kościołem parafialnym została cerkiew greko-katolicka, która wcześniej służyła jako kościół szkolny. Pierwszym proboszczem był ksiądz Stanisław Skorodecki. Pracowali w tej parafii następujący proboszczowie: ks. Jan Bojarski, ks. Stanisław Bachor, ks. Wiesław Banaś oraz ks. Zbigniew Kociołek.

W 1991 roku w Lubaczów nawiedził Ojciec Święty Jan Paweł II. Po wizycie papieża zrodziła się myśl wybudowania świątyni, która byłaby pamiątką papieskiej wizyty.

W 1994 roku rozpoczęły się przygotowania do budowy nowego kościoła.
17 kwietnia 1995 roku Biskup zamojsko-lubaczowski Jana Śrutwy dokonał poświecenia Krzyża na placu przyszłej budowy zlokalizowanej przy ul. Abpa Eugeniusza Baziaka. Od tej chwili rozpoczęły się prace przy budowie kościoła.
W 1996 roku parafia przeżywała nawiedzenie Matki Bożej Fatimskiej w znaku figury.

14 września 1997 roku w uroczystość Podwyższenia Krzyża Świętego, biskup Jan Śrutwa dokonał poświecenia i wmurowania kamienia węgielnego.
W roku 1998 po trzech latach wytężonych prac budowlanych przystąpiono do prac wykończeniowych. 1 czerwca o godz. 18.00 z kościoła św. Mikołaja wyruszyła procesja z krzyżem i Najświętszym Sakramentem do nowej świątyni. W siódmą rocznicę pobytu papieża Jana Pawła II na lubaczowskiej ziemi, rozpoczął funkcjonowanie kościół pod wezwaniem św. Karola Boromeusza, uznany powszechnie za swoisty pomnik, wotum za dar nawiedzenia Lubaczowa przez Ojca Świętego.

Uroczystość poświecenia kościoła odbyła się 2 czerwca 1999 roku, w tym też roku Ojciec Święty nawiedził Zamość, stolicę Diecezji. Konsekracji kościoła dokonał Biskup Mariusz Leszczyński.

W dniach 17-18 kwietnia 2004 roku wspólnota parafialna przeżywała Nawiedzenie Matki Bożej w kopii Cudownego Obrazu Jasnogórskiego.

2 czerwca 2006 roku odbyła się uroczystość odsłonięcia i poświęcenia pomnika Sługo Bożego Jana Pawła II, który został ustawiony na schodach kościoła. W uroczystości wziął udział kardynał Marian Jaworski, metropolita lwowski.

W dniu 10 czerwca 2007 roku odbyła się wizytacja kanoniczna parafii przeprowadzona przez Biskupa Wacława Depo. Natomiast 04 listopada odbyły się uroczystości odpustowe, którym również przewodniczył Pasterz Naszej Diecezji.

W lipcu 2008 proboszczem parafii został ks. Jerzy Tworek.

Do parafii należą:

Ulice: Abpa Baziaka, Armii Krajowej, Batalionów Chłopskich, Bohaterów Września, Bolesława Chrobrego, Bolesława Krzywoustego, Budowlanych, Chopina, Gen. Roweckiego, Gen. Sikorskiego, Kasztanowa, Kolejowa, Kombatantów, Konopnickiej, Korzeniowskiego, Leśna, Mickiewicza / od nr 47 i 56 do końca /, Nowa, Nowickiego, Okrężna, Osiedle Jagiellonów / bez nr 5, 5 A i 9 /, Kraszewskiego, Osiedle Mickiewicza, Osiedle Unii Lubelskiej, Piaski, Piaskowa, Prof. Witwickiego, Przemysłowa, Pszennego, Rolna, Szpitalna, Unii Lubelskiej / od ul. Konopnickiej do końca /, Westerplatte, Witosa, Władysława Łokietka, Wodna, Wojska Polskiego, Zielona

Miejscowości: Antoniki, Bałaje, Mokrzyca

Święty Karol Boromeusz (ur. 2 października 1538, zm. 3 listopada 1584) – włoski kardynał, arcybiskup Mediolanu, święty Kościoła Katolickiego.

Karol Boromeusz urodził się 2 października 1538 r. na zamku w Aronie. Był synem Gilberta i Małgorzaty Medici (była siostrą papieża Piusa IV). W wieku siedmiu lat został przeznaczony do stanu duchownego, otrzymał suknię klerycką od biskupa Lodi, kardynała Simonetta. Kiedy Karol miał dziewięć lat zmarła jego matka. On sam początkowo uczył się w rodzinnym zamku, następnie od 1552 studiował w Pawii prawo kanoniczne i cywilne uwieńczone w 1559 r. doktoratem obojga praw. Lubił polowanie, grę w szachy. Umiał grać na wiolonczeli, znał się na sztuce.

W 1559 r. znany z nepotyzmu papież Pius IV wezwał go razem z bratem Fryderykiem do Rzymu. Mianował Karola protonotariuszem apostolskim i referendarzem w sygnaturze. W 1560 otrzymał godność kardynała oraz został mianowany administratorem archidiecezji mediolańskiej z obowiązkiem pozostawania w Rzymie. Później otrzymał jeszcze godności: kardynała-protektora Portugalii, Niderlandów (obecnie Belgii i Holandii) i katolików szwajcarskich, archiprezbitera bazyliki Matki Boskiej Większej w Rzymie (Santa Maria Maggiore) oraz opiekuna wielu zakonów. Godności te wiązały się ze znacznymi dochodami (ok. 48 000 skudów), które Karol szczodrze przeznaczał na cele dobroczynne.

W 1563 r. otrzymał święcenia kapłańskie oraz sakrę biskupią, a w 1564 został mianowany arcybiskupem Mediolanu. Dzięki dużemu zaufaniu wuja udało mu się uporządkować wiele spraw i usunąć wiele nadużyć w Kościele, tępił karierowiczów, a wytypowani przez niego nowi kardynałowie, mianowani przez papieża tuż przed jego śmiercią, byli ludźmi oddanymi Kościołowi. Miał wielki wkład w pracach ostatniej fazy soboru trydenckiego i dokładał starań, by jego postanowienia były realizowane w jego archidiecezji. Był członkiem Kongregacji Soboru, nadzorującej wprowadzanie reform po Soborze Trydenckim, od jej powołania do końca swojego życia. W Kurii Rzymskiej był drugą po papieżu osobą, nazywano go „okiem papieża”. Wielu ludziom się to nie podobało, po śmierci wuja (1567) musiał opuścić Rzym.

Przeprowadził 13 synodów diecezjalnych i 5 prowincjalnych, by wprowadzić uchwały i reformy Soboru Trydenckiego. W 1582 przeprowadzano reformę mszału i brewiarza, postarał się aby w jego diecezji zachować od dawna stosowany obrządek ambrozjański.

W 1564 otworzył w Mediolanie wyższe seminarium duchowne a w kilku miejscowościach niższe – ich prowadzenie zlecił Oblatom św. Ambrożego. Po powrocie w 1567 r. przeprowadził osobiście ścisłą wizytację kanoniczną – jedną z pierwszych w kościele po Soborze Trydenckim. Wspierał zakony, dla świeckich zakładał bractwa, szczególnie wspierał Bractwo Nauki Chrześcijańskiej, którego celem było nauczanie dzieci (było ono zaczątkiem nowożytnych katechetów). W dniu śmierci świętego Bractwa były w każdej parafii archidiecezji mediolańskiej. Założył w Mediolanie szkołę wyższą filozofii i teologii, którą prowadzili Jezuici, a dla uboższej młodzieży osobne kolegium w Pavii. Teatyni prowadzili szkołę i kolegium w Mediolanie dla młodzieży szlacheckiej. Zakładał także szkoły żeńskie.

Fundował sierocińce, przytułki dla bezdomnych i przytułki dla dziewcząt i kobiet. W czasie kilkakrotnie wybuchającej w Mediolanie epidemii nakazywał otwierać spichlerze i rozdawać żywność ubogim. Osobiście spowiadał chorych i udzielał im sakramentów. Podczas epidemii ospy (1577 r.) prowadził boso procesję pokutną ulicami miasta.

Karol Boromeusz czynił dzieła miłosierdzia, umartwiał się postami i noszeniem włosiennicy oraz długo modlił się nocami. Przed śmiercią udał się na rekolekcje do sanktuarium Maryjnego w Varallo. Gdy zachorował na febrę przewieziono go statkiem do Mediolanu, nie przeżył jednak podróży zmarł około 21 godziny 3 listopada 1584 r.

Był gorliwym biskupem oddanym bez reszty dziełu reformy trydenckiej. Przez kilkaset lat był sztandarowym wzorem nowego modelu biskupa czasów kontrreformacji.

Ciało św. Karola spoczywa w krypcie katedry mediolańskiej w kryształowej trumnie pod ołtarzem głównym.

Papież Paweł V kanonizował go w 1610 r. w trzechsetną rocznicę kanonizacji papież św. Pius X ogłosił encyklikę o świętym. Wspomnienie przypada na dzień 4 listopada. Był patronem Karola Wojtyły.